W dniach 21-24 lutego Teatr STOP przystąpił do realizacji kolejnego programu Warsztatu

Teatralno-Dramowego (WTD) dla młodzieży w Konarzynach.

Minęły zaledwie dwa miesiące od tamtejszej premiery „Misterium Niesforne”, wielopokoleniowego Teatru MISZ-MASZ
w reżyserii Mirosława Glinieckiego.

To była szczególna i bardzo udana realizacja, która cieszyła się sporym zainteresowaniem społecznym:

Obecna edycja WTD dla młodzieży, jest czternastą z udokumentowanych. Pewnie

było ich więcej, ale w latach dziewięćdziesiątych nie dbaliśmy o archiwizacje, co poskutkowało

utratą materiałów. Tak więc pierwszy udokumentowany Warsztat Teatru STOP

w Konarzynach zrealizowano w 1997 roku:

To wyjątkowe nastawienie do Konarzyn ma kilka źródeł:

• osobiste – rodzinny region Szefa zespołu Mirosława Glinieckiego (pochodzi z Chojnic).

Podobnie jak mieszkańcy, czuje związek tak z miejscem obecnego zamieszkania,

jak i urodzenia, co lubi podkreślać;

• kreatywne – wieloletnia tradycja i cykliczność zajęć w tym miejscu powodują, że praca

teatralna stała się rozpoznawalna w środowisku i oczekiwana;

• emocjonalne – zapał często tych samych osób do których dołączają nowe. Pracują w czasie

wolnym od zajęć (ferie) i tak każdego roku. Można powiedzieć, że dorastają razem z Warsztatem.

Najważniejszy jest jednak czynnik powszechnej życzliwości środowiska dla tego rodzaju inicjatywy.

Wszyscy są przychylni i cieszą się z tego powodu, że młodzież pracuje twórczo. Nie tylko rodzice, ale i ośrodek kultury,

szkoła, władze gminne, mieszkańcy.

Ten uśmiech czuje się w Konarzynach na każdym kroku i to jest niezwykłe. Tak było przy każdym Warsztacie z młodzieżą,
przy dwumiesięcznym powstawaniu widowiska „Misterium Niesforne”, czy przy produkcji

filmu paradokumentalnego „Jakusz”:

Chociaż 24 dzień lutego przejdzie do smutnej

części historii, ze względu na rosyjską agresję na Ukrainę, to jednak do sali

Biblioteki-Ośrodka Kultury przybyło wielu widzów w tym sporo dorosłych.

Miało być jak zwykle radośnie. Było tak, że radowała nas wzajemna obecność,

a śmialiśmy się dyskretnie.

Po pokazie pracownicy Biblioteki-Ośrodka Kultury przygotowali popremierowy poczęstunek.

To było potrzebne spotkanie.

Dziękuję Konarzynom za kolejną gościnę i szczególną wrażliwość w tym dniu: